Niet-diegetisch geluid in film uitgelegd en de 3 doelen

Dus je hebt interesse gekregen in de wereld van sound design.

Geluid en sound design zijn een essentieel onderdeel van het filmmaken, en een goed sound design kan je film naar een hoger niveau tillen.

Dit artikel gaat in op het specifieke concept van niet-getiteld geluid en de toepassingen ervan bij het filmmaken.

Wat is niet-getiteld geluid?

Niet-diegetisch geluid zijn alle geluiden in een film die niet afkomstig zijn uit de wereld van de film.

Een van de belangrijkste bronnen van niet-getalenteerd geluid is vaak de soundtrack van een film, omdat die het publiek helpt zich met een scène te verbinden.

De personages in de scène kunnen het niet horen. En dat is zo'n beetje het korte antwoord op niet-diegetisch geluid: Als de personages in de film het niet kunnen horen, is het niet-diegetisch.

Waarom niet-spraakbare geluiden gebruiken?

Niet-diegetische geluiden zijn een sterk instrument voor de filmmaker. Het sterkste instrument is misschien wel de soundtrack van de film, die je helpt de toon van de film te zetten, emotie te manipuleren, of een verrassingselement te bieden met een goed getimede stinger.

Niet-diegetische geluidseffecten kunnen worden toegevoegd voor een komisch effect, en met een vertelling of voice-over kun je de plot van de film uitleggen of versterken.

3 niet-diegetische voorbeelden

1. Vertelling of voice-over

Een van de meest voorkomende vormen van niet-lineair geluid is het gesproken woord. Hoewel het alleen om letterlijke vertelling gaat en niet noodzakelijk om een soort voice-over.

Een personage kan een herinnering aan een ander personage vertellen, zoals in Forrest Gump, waardoor de voice-over diegetisch wordt.

Interne monoloog is een andere uitzondering, omdat het de gedachten van een personage zijn en dus deel uitmaken van de wereld.

Alleen vertellingen puur voor het publiek zijn niet-diegetisch. Hier zijn een paar voorbeelden:

Fight club (1999)

In Fight Club, voorziet Edward Norton's "Verteller" het publiek van een heleboel niet-diegetische vertellingen.

De vertelling van Norton's personage is een essentieel element in het verhaal en dient als een vitaal punt in de film, zoals je weet als je de film hebt gezien. Norton's vertelling helpt het publiek om de gaten op te vullen en te verklaren wat ze op het scherm zien.

American Psycho (2000)

AmericanPsychoplaatst ons in het hoofd van hoofdrolspeler Patrick Bateman om ons met Patrick te verbinden. Hij mag dit zelfs doen door rechtstreeks tot het publiek te spreken.

Door rechtstreeks tot het publiek te spreken, wordt de vertelling non-diegetisch omdat het publiek geen deel uitmaakt van de filmwereld. Het is een essentieel instrument dat het publiek van de film in staat stelt een kijkje te nemen in het brein van een psychopaat.

2. Soundtrack of muziek overlay

Zoals gezegd, soundtracks en muziek, in het algemeen, zijn vaak de meest essentiële niet-diegetische geluid in een film en dienen om het publiek te helpen verbinding te maken met de film, de personages, en het verhaal.

Muziek overlay en soundtracks zijn zo gewoon geworden in het filmmaken dat het publiek meestal niet eens merkt dat het er is.

We overlopen een paar voorbeelden van sterke niet-diegetische muziek.

Star Wars (1977)

De openingscredits van de Star Wars films zijn sterke voorbeelden van niet-diegetische muziek en begeleidende tekst.

De tekst is een soort vertelling die het publiek helpt om de film te begrijpen en de muziek van John Williams helpt om de epische sfeer van de films te creëren.

Catch me if you can (2002)

Niet-diegetische muziek hoeft niet orkestraal te zijn of speciaal voor een film geproduceerd.

Populaire muziek kan op dezelfde manier worden gebruikt en stelt de filmmaker in staat te verwijzen naar bepaalde nummers die passen bij het thema van de film.

Come Fly With Me van Frank Sinatra verwijst naar de baan van de hoofdpersoon als vliegtuigkapitein in Catch Me If You Can.

3. Geluidseffecten buiten de filmwereld

Geluidseffecten kunnen ook deel uitmaken van het niet-diegetische geluidsontwerp, hoewel ze meestal deel uitmaken van het diegetische geluidslandschap van de film.

Niet-diegetische geluidseffecten worden vaak gebruikt voor komische opluchting of overdrijving.

Voorbeelden zijn:

Shaun of the dead (2004)

Het gebruik van overdreven geluidseffecten en snelle cuts is een handelsmerk van Edgar Wright. In Shaun of the Dead gebruikt Wright verschillende niet-diegetische geluidseffecten als Shaun zijn verschillende plannen uitlegt.

Wright gebruikt veel "Whoosh"-geluiden, vooral bij het gebruik van whip-pans. En verschillende van de wapens hebben overdreven geluiden, zoals wanneer Shaun en Ed hun wapens bij elkaar brengen.

Wrights hele montage is een sterk voorbeeld van het gebruik van niet-diegetische geluidseffecten.

Kill Bill Vol. 1 (2003)

Een andere meester van niet-diegetische geluidseffecten is Quentin Tarantino, die ervan houdt om diegetisch en niet-diegetisch geluid te mixen.

Zoals in deze showdown tussen The Bride en Gogo.

Er zijn veel diegetische geluidseffecten in deze clip. Maar Tarantino gooit er ook enkele niet-getekende geluidseffecten in, zoals de synthesizer stingers als The Bride springt en het geluid van bowlingkegels als Gogo door een tafel knalt.

Volgende: Leer het diegetische geluid kennen

Hopelijk heeft dit artikel je een inzicht gegeven in wat niet-diegetisch geluid is, wat de rol ervan is in het filmmaken, en enkele klassieke beroemde niet-diegetisch geluid gebruikt in film.

Nu is het tijd om over te gaan naar de volgende geluidstechniek in filmmaken - diegetisch geluid. Lees verder om te ontdekken wat diegetisch geluid is.