Wat is een lange opname?

Een lange opname is een opname die aanzienlijk langer duurt dan je normaal zou zien. Continue take/shot en een "oner" zijn andere veelgebruikte benamingen voor een lange take. In de begindagen van het filmmaken waren lange takes afhankelijk van de hoeveelheid film in de camera. Dat was natuurlijk nog voor het digitale tijdperk. De geliefde regisseur Alfred Hitchcock was een van de eerste voorbeelden die deze techniek gebruikte.

Deze techniek legt een scène zo vast dat het lijkt alsof het één doorlopende take is in de uiteindelijke montage. Het is geen gemakkelijke taak om deze opname te maken. Het vereist een precieze uitvoering, een goed gerepeteerde cast en een behoorlijke hoeveelheid apparatuur. Het maken van een choreografie is erg moeilijk, en er komt heel wat planning bij kijken. De tijd en moeite die hierin gaan zitten kunnen door een enkele fout teniet worden gedaan, waardoor een complete reset nodig is.

Ter vergelijking, een typische final cut is bijna nooit langer dan drie seconden. Continue takes kunnen oplopen tot enkele minuten. De omvang hiervan kan niet worden onderschat, elke regisseur die dit probeert verdient lof!

Er is een onderscheid tussen een "echte lange opname" en een "nep lange opname". Een echte long take is een ononderbroken opname zonder verborgen of andere cuts. Een fake long take heeft verborgen cuts, die zo zijn gemaakt dat het lijkt alsof het één doorlopende opname is. Een echte lange opname is zeer zeldzaam, maar een nep-lange opname zie je vaker.

Een uniek voorbeeld is een film genaamd Russian Ark. Het is een hele film, opgenomen in een doorlopende opname, zonder verborgen cuts. Deze film is een product van "one-shot filmmaking", opgenomen met één enkele camera voor de hele duur van de film. Timing, camerabeweging, en al het andere werkt in harmonie. Het is echt een opmerkelijke prestatie. Een voorbeeld van een fake long take is deze vechtscène in Total Recall. Je ziet de camera een seconde achter de betonnen paal bewegen, waardoor de cut vermomd wordt.

Er zijn een paar variaties van een continuous take, zoals de tracking oner. Een mooi voorbeeld is de eerste scène in de James Bond-film Spectre.

Andere variaties:

  • De establishing oner
  • De expositie oner
  • De actie oner
  • De stationaire oner

Waarom zou je het gebruiken?

Nou, het geeft de kijker het gevoel dat ze op dat moment bij het personage zijn. Het trekt het publiek in de situatie en houdt ze betrokken. Doordat het lijkt alsof de actie lang aanhoudt, kunnen kijkers elke beweging ononderbroken waarnemen. Het gebruik van deze techniek heeft in het algemeen veel haken en ogen. Het is duur en tijdrovend. Toch kan de uiteindelijke montage betoverend zijn, mits goed uitgevoerd. Bekijk enkele voorbeelden om verder te kijken .